Ο Τελευταίος Ναϊτης (εκδόσεις Λιβάνη)
"Το 1291, στην κόλαση πυρός και σιδήρου, στη φλεγόμενη πόλη της Άκρας, που από στιγμή σε στιγμή θα πέσει στα χέρια των Αράβων, ένας νεαρός Ναΐτης κι ο μέντοράς του προσπαθούν να αποδράσουν και να περισώσουν ένα μυστηριώδες κασελάκι που τους εμπιστεύτηκε ο ετοιμοθάνατος μέγας μάγιστρος του τάγματος. Το πλοίο όμως που τους μεταφέρει στη σωτηρία εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος.
Στη σύγχρονη Νέα Υόρκη, στα εγκαίνια μιας έκθεσης με θησαυρούς του Βατικανού στο Μητροπολιτικό Μουσείο, τέσσερις έφιπποι μασκοφόροι, ντυμένοι Ναΐτες ιππότες, εισβάλλουν στο μουσείο και σκορπούν τον όλεθρο μέχρι να φτάσουν στην πολύτιμη λεία τους. Η Τες, μια αρχαιολόγος που παρευρίσκεται στην εκδήλωση, παρακολουθεί έντρομη τον αρχηγό των εφίππων να παίρνει στα χέρια του μια παράξενη συσκευή-έκθεμα. Ο μυστηριώδης ιππότης ψιθυρίζει ευλαβικά μια φράση στα λατινικά και οδηγεί την ομάδα του έξω από το μουσείο, για να εξαφανιστούν μες στη νύχτα.
Ο επικεφαλής των πρακτόρων του FBI που αναλαμβάνει την υπόθεση και η αρχαιολόγος θα παρασυρθούν στη δίνη μιας σκοτεινής και καλά κρυμμένης ιστορίας. Ένα ανελέητο κυνηγητό ξεκινά, ένα αμείλικτο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, όπου αδίστακτοι δολοφόνοι αλλά και άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας θα ταξιδέψουν σε τρεις ηπείρους, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν το χαμένο μυστικό των Ναϊτών. "
(Πηγή)
Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο μυθιστόρημα που συνδυάζει ιστορικά και φανταστικά στοιχεία τα οποία πλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα με αγωνία, περιπέτεια, συναισθηματισμούς, περιπλανήσεις, ταξίδια, δολοφονίες, κ.τ.λ.
Έχει λίγο καιρό που διάβασα το βιβλίο και έμεινα πολύ ικανοποιημένος, κυρίως από την απλότητα της γραφής, την εξιστόρηση των γεγονότων, τον εμπλουτισμό της κεντρικής ιστορίας με flashback από το παρελθόν (των αγαπημένων Ναϊτών) και, φυσικά, από την υπόθεση της ιστορίας.
Για ακόμη μία φορά (μόδα για τα τελευταία χρόνια, σωστά;), η ζωή και η ιστορικότητα του Ιησού απασχολεί τους σημερινούς συγγραφείς, πάντα βασιζόμενοι σε ιστορικά τεκμήρια, ενδείξεις και αποδείξεις.
Μπορεί, θα λέγαμε, να συμπεριληφθεί στην μεγάλη κατηγορία όπου ανήκουν ανάλογα μυθιστορήματα, όπως ο "Κώδικας Ντα Βίντσι", "Ιλλουμινάτοι", καθώς η θεματολογία τους και το στυλ γραφής, θα λέγαμε, έχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους.
Επίσης, η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη δεν άργησε να έρθει με την ταινία The Last Templar. Προσωπικά, απογοητεύτηκα εν μέρη από την ταινία κυρίως λόγω κακής σκηνοθεσίας και υποκριτικής των πρωταγωνιστών και λιγότερο για την "απλώς καλή" μεταφορά της υπόθεσης.
"Το 1291, στην κόλαση πυρός και σιδήρου, στη φλεγόμενη πόλη της Άκρας, που από στιγμή σε στιγμή θα πέσει στα χέρια των Αράβων, ένας νεαρός Ναΐτης κι ο μέντοράς του προσπαθούν να αποδράσουν και να περισώσουν ένα μυστηριώδες κασελάκι που τους εμπιστεύτηκε ο ετοιμοθάνατος μέγας μάγιστρος του τάγματος. Το πλοίο όμως που τους μεταφέρει στη σωτηρία εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος.
Στη σύγχρονη Νέα Υόρκη, στα εγκαίνια μιας έκθεσης με θησαυρούς του Βατικανού στο Μητροπολιτικό Μουσείο, τέσσερις έφιπποι μασκοφόροι, ντυμένοι Ναΐτες ιππότες, εισβάλλουν στο μουσείο και σκορπούν τον όλεθρο μέχρι να φτάσουν στην πολύτιμη λεία τους. Η Τες, μια αρχαιολόγος που παρευρίσκεται στην εκδήλωση, παρακολουθεί έντρομη τον αρχηγό των εφίππων να παίρνει στα χέρια του μια παράξενη συσκευή-έκθεμα. Ο μυστηριώδης ιππότης ψιθυρίζει ευλαβικά μια φράση στα λατινικά και οδηγεί την ομάδα του έξω από το μουσείο, για να εξαφανιστούν μες στη νύχτα.
Ο επικεφαλής των πρακτόρων του FBI που αναλαμβάνει την υπόθεση και η αρχαιολόγος θα παρασυρθούν στη δίνη μιας σκοτεινής και καλά κρυμμένης ιστορίας. Ένα ανελέητο κυνηγητό ξεκινά, ένα αμείλικτο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, όπου αδίστακτοι δολοφόνοι αλλά και άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας θα ταξιδέψουν σε τρεις ηπείρους, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν το χαμένο μυστικό των Ναϊτών. "
(Πηγή)
Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο μυθιστόρημα που συνδυάζει ιστορικά και φανταστικά στοιχεία τα οποία πλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα με αγωνία, περιπέτεια, συναισθηματισμούς, περιπλανήσεις, ταξίδια, δολοφονίες, κ.τ.λ.
Έχει λίγο καιρό που διάβασα το βιβλίο και έμεινα πολύ ικανοποιημένος, κυρίως από την απλότητα της γραφής, την εξιστόρηση των γεγονότων, τον εμπλουτισμό της κεντρικής ιστορίας με flashback από το παρελθόν (των αγαπημένων Ναϊτών) και, φυσικά, από την υπόθεση της ιστορίας.
Για ακόμη μία φορά (μόδα για τα τελευταία χρόνια, σωστά;), η ζωή και η ιστορικότητα του Ιησού απασχολεί τους σημερινούς συγγραφείς, πάντα βασιζόμενοι σε ιστορικά τεκμήρια, ενδείξεις και αποδείξεις.
Μπορεί, θα λέγαμε, να συμπεριληφθεί στην μεγάλη κατηγορία όπου ανήκουν ανάλογα μυθιστορήματα, όπως ο "Κώδικας Ντα Βίντσι", "Ιλλουμινάτοι", καθώς η θεματολογία τους και το στυλ γραφής, θα λέγαμε, έχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους.
Επίσης, η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη δεν άργησε να έρθει με την ταινία The Last Templar. Προσωπικά, απογοητεύτηκα εν μέρη από την ταινία κυρίως λόγω κακής σκηνοθεσίας και υποκριτικής των πρωταγωνιστών και λιγότερο για την "απλώς καλή" μεταφορά της υπόθεσης.
0 σχόλια:
Post a Comment